محل اصلي اجداد انسان

داروين اظهار داشت كه تكميل ميمون‌هاي آدم‌نما به صورت انسان در نتيجه‌ي بعضي خصوصيات مانند رشد بسيار زياد مغز، و متمايز شدن دست‌ها از پاها، تسهيل شد (دست‌ها قبل از آن به صورت اعضاء خاصي براي آويزان شدن به شاخه‌ها، به چنگ گرفتن ميوه‌ها و كارهاي ديگري درآمده و پاها اصولا" به عنوان عضو نگهدارنده و حامل بدن به كار رفته بود). راست راه رفتن و رشد بسيار زياد مغز و غريزه‌ي زيست اجتماعي، عوامل بزرگي در اختراع ابزار، ايجاد زبان و طرق ايجاد آتش بود كه همه انسان را در جريان بعدي تكامل تا حد بسيار زيادي مافوق ساير حيوانات قرار داد.

     شامپانزه و گوريل كه از گروه دريوپيتكوس در اواسط دوران سوم زمين‌شناسي مشتق شده‌اند، در مقايسه با اورانگوتان و ژيبون، نزديكي بيشتري به انسان را نشان مي‌دهند. اجداد انسان نيز از اخلاف همين گروه هستند.

     داروين مي‌نويسد كه فقط انسان دوپايي شد، اين كيفيت را او تا حد بسيار زيادي مديون دست‌ها و پاهاي اجداد خود، ميمون‌هاي آدم‌نماست كه دست و پاي آن‌ها در همان حال كه بر روي درختان مي‌زيستند، از جهات مختلف رشد و تكامل يافت. راست راه رفتن جبرا" جريان افتراق را تسريع كرد و پاي ميمون را كه هم تكيه‌گاهش بود و هم براي گرفتن اشياء به كار مي رفت، به پاي انسان كه منحصرا" تكيه‌گاه اوست، تبديل كرد. 

     چه عواملي از لحاظ زيست‌شناسي در تغيير و تحول ميمون‌هاي آدم‌نما با انسان موثر افتاد؟ بنا به عقيده داروين عوامل اساسي بدين قرار است: انتخاب طبيعي، استعمال و عدم استعمال عضو، انتخاب جنسي. او به اين عوامل، تغيير ناگهاني (جهش يا موتاسيون)، اثر محيط، توليد مثل وراثت تغييرات ناشي از تاثيرات متقابل و ساير عواملي را كه هنوز در آن زمان كشف نشده بود، مي‌افزايد.

     در دوره‌هاي ميوسن و پليوسن (دوره‌هاي دوران سوم) تغييرات شگرفي در طرز زندگي ميمون‌هاي آدم‌نماي فسيل شده و تعداد كثيري از حيوانات ديگر رخداد كه ناشي از حوادث عظيمي بود كه منجر به دگرگوني قاره‌ها گرديد. در طي ميليون‌ها سال سلسله جبال‌هاي بسيار بزرگ برقديم پيدا شدند؛ در بسياري از نقاط آب و هوا خشك‌تر و قاره‌اي‌تر شد؛ جنگل‌هاي انبوه نواحي استوايي ابتدا تنک‌تر شد و سپس رفته‌رفته از بين رفت. ميمون‌ها مانند بسياري از حيوانات ديگر به زندگي در درختان جنگل خو گرفتند؛ آن‌هايي كه موفق نشدند با شرايط جديد در اين فضاي باز بسيار بزرگ سازش كنند در اكثر موارد از بين رفتند، بعضي از آن‌ها به سوي جنوب كوچ كردند، و فقط تعداد قليلي مانند بابون‌ها و ميمون‌هاي آدم‌نماي اجداد انسان منحصرا" به زندگي برروي زمين (نه روي درخت) خو گرفتند.

     چارلز داروين در سال 1871 ميلادي از قاره آفريقا به عنوان مكان احتمالي ظهور انسان اوليه سخن گفت. وي به اين حقيقت بسيار مهم استناد كرد كه گوريل و شامپانزه كه در افريقا زندگي مي‌كنند، نزديك‌ترين منسوبين انسان هستند. داروين نوشت كه مي‌دانيم پستانداران موجود كه در يك منطقه بسيار وسيعي زندگي مي‌كنند؛ از لحاظ تكامل نژادي (فيلوژني) به اشكال منقرض شده‌اي منسوب هستند كه سابقا" در همان ناحيه مي‌زيسته‌اند. اما بايد به خاطر بياوريم كه در شمال شرقي آفريقا (در مصر) بقاياي پاراپيتكوس و پليوپيتكوس، يعني اجداد مشترك ميمون‌هاي آدم‌نماي زنده يافت شده است. از اين‌رو اگر بگوييم محل اصلي اجداد انسان شمال‌شرقي افريقا بوده است منطقي‌تر از جنوب افريقا به نظر مي‌رسد.