احمد شاملو/2
روشنگری
يادبگير، ساده‌ترين چيزها را براي آنان كه بخواهند يادبگيرند هرگز دير نيست

با چشم‌ها ...

  شاملو  ـ   ۱۳۴۶

با چشم‌ها

              ز حيرت ِ اين صبح ِ نابه‌جاي
خشکيده بر دريچه‌ي خورشيد ِ چارتاق
بر تارک ِ سپيده‌ي اين روز ِ پابه‌زاي،
دستان ِ بسته‌ام را
آزاد کردم از
زنجيرهاي خواب.
 

فرياد برکشيدم:

"ــ اينک

                چراغ معجزه

                                       مَردُم!
تشخيص ِ نيم‌شب را از فجر
در چشم‌هاي کوردلي‌تان
سويي به جاي اگر
مانده‌ست آن‌قدر،

تا

   از

کيسه‌تان نرفته تماشا کنيد خوب
  در آسمان ِ شب

  پرواز ِ آفتاب را
 با گوش‌هاي ناشنوايي‌تان
اين طُرفه بشنويد:
در نيم‌پرده‌ي شب
آواز ِ آفتاب را!»
 

" ــ ديديم

              (گفتند خلق، نيمي)

پرواز ِ روشن‌اش را. آري!»


 نيمي به شادي از دل
فرياد برکشيدند:
 

«ــ با گوش ِ جان شنيديم
آواز ِ روشن‌اش را!»
 

 باري
من با دهان ِ حيرت گفتم:

"ــ اي ياوه
             ياوه

                      ياوه،

                                  خلايق!

مستيد و منگ؟

                     يا به تظاهر

 تزوير مي‌کنيد؟
از شب هنوز مانده دو دانگي.
ور تايب‌ايد و پاک و مسلمان

                                           نماز را

از چاوشان نيامده بانگي!»
□ 

هر گاوگَندچاله دهاني
آتش‌فشان ِ روشن ِ خشمي شد:
 

 «ــ اين گول بين که روشني ِ آفتاب را
از ما دليل مي‌طلبد.»
 

توفان ِ خنده‌ها...

 

 "ــ خورشيد را گذاشته،
                                مي‌خواهد

با اتکا به ساعت ِ شماطه‌دار ِ خويش
بي‌چاره خلق را متقاعد کند

                                      که شب

از نيمه نيز برنگذشته‌ست."
 

توفان ِ خنده‌ها...
 

من
درد در رگان‌ام
حسرت در استخوان‌ام

چيزي نظير ِ آتش در جان‌ام

                                      پيچيد.

سرتاسر ِ وجود ِ مرا
                           گويي

چيزي به هم فشرد
تا قطره‌يي به تفته‌گي ِ خورشيد
جوشيد از دو چشم‌ام.
از تلخي ِ تمامي ِ درياها
در اشک ِ ناتواني ِ خود ساغري زدم.
 

آنان به آفتاب شيفته بودند
زيرا که آفتاب
تنهاترين حقيقت ِشان بود
احساس ِ واقعيت ِشان بود.
با نور و گرمي‌اش
مفهوم ِ بي‌رياي رفاقت بود
با تابناکي‌اش
مفهوم ِ بي‌فريب ِ صداقت بود.
 


 

(اي کاش مي‌توانستند
از آفتاب ياد بگيرند
که بي‌دريغ باشند
در دردها و شادي‌هاشان

حتا

با نان ِ خشک ِشان. ــ
و کاردهاي شان را
جز از براي ِ قسمت کردن
بيرون نياورند.)
 

 افسوس!

          آفتاب

مفهوم ِ بي‌دريغ ِ عدالت بود و
آنان به عدل شيفته بودند و
اکنون

با آفتاب‌گونه‌يي

آنان را

اين‌گونه

          دل
            فريفته بودند!

 اي کاش مي‌توانستم
خون ِ رگان ِ خود را
 من

     قطره
     قطره
     قطره
     بگريم
تا باورم کنند.

 

اي کاش مي‌توانستم

                            ــ يک لحظه مي‌توانستم اي کاش ــ
 بر شانه‌هاي خود بنشانم
اين خلق ِ بي‌شمار را،
گرد ِ حباب ِ خاک بگردانم
تا با دو چشم ِ خويش ببينند که خورشيد ِشان کجاست
و باورم کنند.
 

اي کاش
مي‌توانستم!

مجموعه آثار؛  احمد شاملو دفتر يکم:شعرها ص 653 چاپ هشتم انتشارات نگاه  ـ   ۱۳87

تقديم به فرهيخته: نرگس خانی



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:








تاریخ: چهار شنبه 4 ارديبهشت 1392برچسب:,
ارسال توسط امید
آخرین مطالب